Making of House of cards

Learn about how the video of "House of Cards" was made and the various technologies that were used to capture and render 3D data.

O Noam Chomsky μιλάει μετά τις Αμερικάνικες Εκλογές

The Mysterious Explorations of Jasper Morello

Τα μαγνητικά πεδία της γης

δείτε στο παρακάτω video τις τελευταίες ανακαλύψεις απο την NASA για τα μαγνητικά πεδία της γης....

μήπως

στη χώρα τώρα τώρα έχουμε έναν διαφορετικό τρόπο διαδήλωσης...

morning song

τωρατωριανοί καλημέρα....!



In the Movie "Step across the border" (1990) two forms of artistic expression, improvised music and cinema direct, are interrelated. Iva Bittová: violin, vocals Pavel Fajt: accoustic guitar, vocals Fred Frith: listens to recording: Hotel Room, Bern - march 1989

Gandahar

Από τον δημιουργό του "fantastic planet".... η ταινία amination "Gandahar"
ακολουθούν τα 3 πρώτα μέρη------ολόκληρη στο youtube
enjoy!

up next...... Zeitgeist 2

Μετά την επιτυχία του Zeitgeist .......Zeitgeist 2
ακολουθούν τα 3 πρώτα μέρη----υπάρχει ολόκληρη η ταινία στο youtube (14 parts)

cake or death

phantom of the paradise (1974)

Phantom of the Paradise (also known as The Phantom of the Filmore) is a 1974 horror-thriller musical film written and directed by Brian De Palma. The story is a loosely adapted mixture of Phantom of the Opera, The Hunchback of Notre Dame, The Picture of Dorian Gray and Faust.


ακολουθεί το trailer...


υπήρχε πριν λίγο καιρό ολόκληρη η ταινία στο youtube αλλά μάλλον την κατέβασαν
μπορείτε να την βρείτε σε κάποιο videoclub ή να την παραγγείλετε σε dvd...

MUTO by BLU

nEW AGE STREET ART ......SUPER ANIMATION....SUPER VIDEO...ENJOY.!

Clair de lune

video
David Oistrakh, Debussy - Clair de lune
poem
by Paul Verlaine

Clair de lune

Votre âme est un paysage choisi
Que vont charmant masques et bergamasques
Jouant du luth et dansant et quasi
Tristes sous leurs déguisements fantasques.

Tout en chantant sur le mode mineur
L'amour vainqueur et la vie opportune,
Ils n'ont pas l'air de croire à leur bonheur
Et leur chanson se mêle au clair de lune,

Au calme clair de lune triste et beau,
Qui fait rêver les oiseaux dans les arbres
Et sangloter d'extase les jets d'eau,
Les grands jets d'eau sveltes parmi les marbres.

From Fêtes galantes (1869)


Moonlight

Your soul is like a landscape fantasy,
Where masks and Bergamasks, in charming wise,
Strum lutes and dance, just a bit sad to be
Hidden beneath their fanciful disguise.

Singing in minor mode of life's largesse
And all-victorious love, they yet seem quite
Reluctant to believe their happiness,
And their song mingles with the pale moonlight,

The calm, pale moonlight, whose sad beauty, beaming,
Sets the birds softly dreaming in the trees,
And makes the marbled fountains, gushing, streaming--
Slender jet-fountains--sob their ecstasies.

The paper bride

Poni Hoax are back. !

6 Δεκεμβρίου στο Fuzz Club οι Poni Hoax θα επιστρέψουν στην Αθήνα!!!!!!!

Για όσους τους ξέρουν θα τα πούμε στο Fuzz για τους υπόλοιπους ....

About Poni Hoax
Although French electronica has been inarguably cool since the rise of Air in the mid-'90s, Poni Hoax are likely the first band to fuse the sophistication of Gallic dance beats with solid rock & roll attitude (imagine if the Strokes really were as cool and debonair as they pretend to be) and a soupçon of the lyrical perversity and overall suavity last seen in French pop when Serge Gainsbourg was at the height of his powers. The four musicians in Poni Hoax met while studying at the Conservatoire Nationale de Musique in Paris; upon leaving school, keyboardist Laurent Bardainne, guitarist Nicolas Villebrin, bassist Arnaud Roulin, and drummer Vincent Taeger continued experimental rehearsals on their own time while working as studio and tour band musicians. A meeting between Bardainne and the stylish Franco-Cambodian singer Nicolas Ker in a local bar brought the band a charismatic frontman in the camp-cool mode of early Bryan Ferry; the patronage of popular dance producer and remixer Jakim Bouaziz brought the band to the influential electronic indie Tigersushi Records. Poni Hoax's debut EP, Budapest, was released in the fall of 2005. Their self-titled debut album, with a properly faux-decadent cover photo of a nude young girl gazing pensively at, of all things, a live owl, was released in the summer of 2006, with a remix EP following the next year. In 2008, Poni Hoax released their sophomore effort, Images of Sigrid, on Tigersushi France.

To infinity and Beyond Mr Bush

ενας μήνας έμεινε για να αποχωριστούμε τον mr Bush...
οι τωριατωριανοι τον αποχαιρετούν με το παρακάτω video
....από τραπέζι στο white house(2006)... η πιό αστεία ομιλία του Colbert...

Fantastic Planet

Φοβερή ταινία animation (1973)....
παρακάτω είναι τα 2 πρώτα μέρη...υπάρχει ολόκληρη στο youtube

enjoy!!......

i am you are....Fibonacci

The Hidden Structure and Fibonacci Mathematics

The Fibonacci numbers are Nature's numbering system. They appear everywhere in Nature, from the leaf arrangement in plants, to the pattern of the florets of a flower, the bracts of a pinecone, or the scales of a pineapple. The Fibonacci numbers are therefore applicable to the growth of every living thing, including a single cell, a grain of wheat, a hive of bees, and even all of mankind.

The Fibonacci sequence is 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, and so on. It begins with the number 1, and each new term from there is the sum of the previous two. The limit ratio between the terms is .618034..., an irrational number variously called the "golden ratio" and /or the "divine proportion," but in this century more succinctly "PHI" (f ) after the architect Phidias, who designed the Parthenon.

Harmonic analysis of the Parthenon

In other words, any two adjoining numbers equal the next higher number. For example, 5 + 8 = 13. Any number divided by the next higher number gives a ratio of .618. For example, 8 / 13 = .618. Any number divided by the next lower number gives a reciprocal of 1.618.

In the lower numbers the ratios are not exact, but close enough for practical purposes. To keep things simple, I normally refer to the numbers as .62 and 1.62.

Both the Fibonacci Sequence and the Golden Ratio appear in natural forms ranging from the geometry of the DNA molecule (and the human body) to the physiology of plants and animals. In the past few years, science has taken a quantum leap in knowledge concerning the universal appearance and fundamental importance of Fibonacci mathematics. Some of history's greatest minds, from Pythagoras to Isaac Newton, have held phi (f ) and the Fibonacci sequence in the highest esteem and reverence.

DNA fibonacci spiral structure

Nautilus shell's fibonacci spiral structure

Harmonic logarithmic structure of the shell with phi (f )

Fibonacci spiral structure of the human ear

"All human senses, including hearing, touch, taste, vision and pain receptors, have not only spiral physiology, but also response curves that are logarithmic (having a fibonacci structure). Cellular action membrane potentials, which are important for muscles and nervous system, have a voltage equal to the log of the ratio of the ion concentration outside the cell to that of inside the cell. The brain and nervous systems are made from the same type of cellular building units and look similar microscopically, so the response curve of the central nervous system is probably also logarithmic."

- Frederick A Hottes

Fibonacci relationships of the human head

Fibonacci relationships of the human body

Hubble is back. over.

New York Times October 31, 2008

Hubble Up and Running, With a Picture to Prove It

By DENNIS OVERBYE

After an electrical malfunction caused it to go dormant a month ago, the Hubble Space Telescope is back in business.

To show that the orbiting eye still has the same chops as ever, astronomers from the Space Telescope Science Institute in Baltimore used Hubble’s wide-field planetary camera 2 to record this image of a pair of smoke-rings galaxies known as Arp 147.

The galaxies, about 450 million light-years away in the constellation Cetus, apparently collided in the recent cosmic past. According to Mario Livio, of the space telescope institute, one of the galaxies passed through the other, causing a circular wave, like a pebble tossed into a pond, that has now coalesced into a ring of new blue stars. The center of the impacted galaxy can be seen as a reddish blur along the bottom of a blue ring.

Hubble went down at the end of September when a router that gathers and formats scientific data for transmission to the ground failed. There is a backup data channel on board, but it had not been used in the 18 years that Hubble has been aloft. Last weekend, Hubble’s engineers succeeded in waking it up.

NASA hopes to replace the crippled router when astronauts visit the telescope for the last scheduled servicing mission, in February.

Pinky, Brain and the others

Ο Pinky και ο Brain μόλις πληροφορήθηκαν το παρακάτω ιστορικό πειραμάτων σκέφτηκαν σοβαρά να δηλώσουν παραίτηση από το show τους....
Λοιπον πάμε μια σύντομη βόλτα ?.......

1914 -1915

Με αντάλλαγμα την ελευθερία

Θορυβημένος από τους περίπου 3.000 θανάτους από πελάγρα που καταγράφηκαν στην πολιτεία του Μισισιπή τη διετία αυτή, ο κυβερνήτης Earl Brewer έδωσε το πράσινο φως για τη διεξαγωγή πειραμάτων στις αγροτικές φυλακές Ράνκιν, με επικεφαλής τον δρα Joseph Goldberger. Στους κρατουμένους που επέζησαν της νόσου δόθηκε χάρη, αν και όλοι δήλωσαν ότι εξαπατήθηκαν από τον Goldberger και ότι θα προτιμούσαν να είχαν εκτίσει ισόβια ποινή στα κάτεργα παρά να υποστούν αυτό το μαρτύριο.

1919 -1922

Μεταμοσχεύσεις όρχεων από ζώα

Η περίπτωση αυτή, όπως και η προηγούμενη, ήλθε στο φως όταν χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα υπεράσπισης από τους δικηγόρους των γιατρών των ναζιστικών στρατευμάτων στη δίκη της Νυρεμβέργης. Τα πειράματα αφορούσαν μεταμοσχεύσεις όρχεων και είχαν σχεδιαστεί από τον δρα L. L. Stanley για να διακριβωθεί αν θα μπορούσε με αυτή τη μέθοδο να λυθεί το πρόβλημα ανικανότητας που αντιμετωπίζουν οι ηλικιωμένοι και κάποιες κατηγορίες ασθενών. Περίπου 500 κρατούμενοι των φυλακών Σαν Κουέντιν πήραν μέρος εθελοντικά στο πείραμα, αλλά αναρωτιέται κανείς αν θα επεδείκνυαν την ίδια προθυμία αν γνώριζαν ότι ορισμένα μοσχεύματα προέρχονταν από ζώα. Φυσικά, τα αποτελέσματα της έρευνας ήταν απογοητευτικά.

1929 -1972

Η σύφιλη χτυπάει την Αλαμπάμα

Στα τέλη της δεκαετίας του '20 το ποσοστό μαύρων ανδρών που έπασχαν από σύφιλη στο Μέικον Κάουντι της Αλαμπάμα ήταν 36%, όταν το μέσο αντίστοιχο ποσοστό για τους λευκούς ήταν 0,4% σε εθνικό επίπεδο. Το πείραμα του Μέικον Κάουντι ξεκίνησε το 1929 με την επωνυμία «Πρόγραμμα ελέγχου της σύφιλης» όταν μια ομάδα επιστημόνων αποφάσισε να μη χορηγήσει τη σωστή θεραπευτική αγωγή σε μια ομάδα μαύρων συφιλιδικών ασθενών με σκοπό να μελετηθεί η εξελικτική πορεία της νόσου και να διακριβωθεί αν αυτή παρουσίαζε διαφορές στον οργανισμό των μαύρων. (Για την πορεία της νόσου στους λευκούς είχε ήδη δημοσιευθεί μελέτη με τα αποτελέσματα παρόμοιου πειράματος που έγινε μεταξύ του 1891 και του 1910 στο Οσλο της Νορβηγίας σε 2.000 συφιλιδικούς ασθενείς.)

Οι ασθενείς ήταν στη συντριπτική τους πλειονότητα πάμπτωχοι και αγράμματοι, ενώ αρκετοί από αυτούς δεν ήξεραν καν το επώνυμό τους. Η συνήθης θεραπεία της σύφιλης την εποχή εκείνη ήταν η χορήγηση αρσενικούχων ενώσεων με μια σειρά ενδομυϊκών ενέσεων, αγωγή εξαιρετικά δαπανηρή. Στους ασθενείς του πειράματος έγιναν μόλις οι οκτώ από τις προβλεπόμενες 20 ενέσεις, με αποτέλεσμα να θεραπευθεί μόνο το 3% αυτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν ενημερώθηκαν ποτέ ότι έπασχαν από σύφιλη, ενώ οι γιατροί του Μέικον Κάουντι τους προέτρεπαν να ακολουθήσουν ανώφελες αγωγές, όπως η καθημερινή χρήση ασπιρίνης, και τους εξαπατούσαν προσφέροντάς τους δωρεάν θεραπείες, όπως η οδυνηρότατη οσφυϊκή παρακέντηση που είχε καθαρά διαγνωστική και όχι θεραπευτική αξία. Το 1943 η Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας (PHS) των ΗΠΑ ξεκίνησε τη χρήση της πενικιλίνης για τη θεραπεία της σύφιλης και ως το 1953 η πενικιλίνη ήταν πλέον ευρέως διαθέσιμη. Παρά το γεγονός ότι η χορήγηση πενικιλίνης στους ασθενείς του πειράματος θα ανέστελλε την εξέλιξη της νόσου, κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Αντιθέτως, η PHS διένειμε στους γιατρούς της περιοχής έναν κατάλογο με τα ονοματεπώνυμα των μαύρων ασθενών και με τη σύσταση να μην προχωρήσουν στη χορήγηση πενικιλίνης σ' αυτά τα άτομα.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι, αν και οι ιατρικές επιθεωρήσεις της εποχής δημοσίευαν κατά περιόδους στοιχεία για την πορεία του πειράματος, η πρώτη φωνή διαμαρτυρίας ακούστηκε μόλις το 1965, όταν ένας κοινωνικός λειτουργός ­ αφού επισκέφθηκε το Ιδρυμα Tuskegee όπου παρακολουθούνταν οι περισσότεροι ασθενείς ­ δήλωσε την αντίθεσή του στο πρόγραμμα. Το 1972 ο ίδιος άνθρωπος έδωσε όλα τα στοιχεία που είχε συγκεντρώσει σε έναν δημοσιογράφο του Ασοσιέιτεντ Πρες. Η κατακραυγή που ακολούθησε οδήγησε στον τερματισμό του πειράματος. Το αποτέλεσμα: 400 μαύροι ασθενείς πέθαναν από τη νόσο, αφού πρώτα προσέβαλαν με αυτή και τις γυναίκες τους, γεγονός που οδήγησε στη γέννηση πολλών συφιλιδικών παιδιών. Δεν προέκυψαν χρήσιμα επιστημονικά στοιχεία και όταν η υπόθεση παραπέμφθηκε στη Δικαιοσύνη οι δύο πλευρές ήλθαν σε συμβιβασμό και η PHS υποχρεώθηκε να καταβάλει 37.500 δολάρια σε κάθε επιζώντα και 15.000 δολάρια στην οικογένεια κάθε εκλιπόντος. Μια τελευταία τραγική λεπτομέρεια: στο πείραμα είχαν λάβει μέρος και μαύροι γιατροί.

1935 -1950

Το κολαστήριο της Μονάδας 731

Κάποια από τα απεχθέστερα εγκλήματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έγιναν στις αχανείς εγκαταστάσεις της Μονάδας 731 του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Στρατού στη Μαντζουρία της Κίνας, όπου επιστήμονες είχαν αναλάβει να κατασκευάσουν βιολογικά όπλα αρκετά ισχυρά για να καταστρέψουν τους Συμμάχους.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε με εντολή του αυτοκράτορα Χιροχίτο και ο κύριος όγκος των πειραμάτων αφορούσε την παρασκευή βακτηριδίων πανώλους, άνθρακα, χολέρας και πολλών άλλων νόσων, και τη δοκιμή τους σε αιχμαλώτους πολέμου και αντικαθεστωτικούς κομμουνιστές (δηλαδή κινέζους πολίτες). Μετά τη σαφή εκδήλωση της εκάστοτε νόσου, οι «πίθηκοι» (όπως κατ' ευφημισμόν ονόμαζαν τους κρατουμένους τους οι γιατροί) ανατέμνονταν ζωντανοί, χωρίς τη χορήγηση αναισθητικού, για να διαπιστωθεί το είδος της ζημιάς που είχαν υποστεί τα εσωτερικά τους όργανα. Τέτοιες ειδεχθείς πρακτικές χαρακτηρίστηκαν «καθημερινό φαινόμενο» από νοσοκόμους που συμμετείχαν στο πρόγραμμα. Γίνονταν επίσης και επιτόπιες δοκιμές κατά τις οποίες κινεζικά χωριά βομβαρδίζονταν με δεκάδες χιλιάδες ψύλλους που έφεραν παθογόνα βακτηρίδια. Ο Sheldon Harris, καθηγητής Ιστορίας στο πολιτειακό πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, υπολογίζει ότι σ' αυτές τις δοκιμές πέθαναν περίπου 30.000 άτομα στην ευρύτερη περιοχή του Χαμπρίν, αν και οι εκτιμήσεις του ιάπωνα ειδήμονα στα περί της Μονάδας 731 Keiichi Tsuneishi είναι σαφώς μετριοπαθέστερες.

Τα υπόλοιπα πειράματα που διεξάγονταν στη Μονάδα 731 συμπεριελάμβαναν πειράματα μετάδοσης ασθενειών (κατά τα οποία υγιείς και ασθενείς αιχμάλωτοι κρατούνταν σε κοινό χώρο), μελέτες ιστού εγκαυμάτων, πειράματα σε νεογέννητα βρέφη, δοκιμαστικές εκτελέσεις σε θαλάμους αερίων, πρακτική εξάσκηση νεοεκπαιδευόμενων χειρουργών, βαλλιστικές μελέτες νέων όπλων πάνω σε ζωντανούς ανθρώπους, πειράματα σε ακραίες καταστάσεις ψύχους και ζέστης κ.ά. Δεν παρουσιαζόταν ποτέ έλλειψη «πιθήκων» ­ όπως αργότερα κατέθεσε ο δρ Ken Yuasa, «κατά περιόδους ζητούσαμε από την αστυνομία να μας φέρει έναν κομμουνιστή για να του κάνουμε τομή και αμέσως μας έστελναν έναν». Υπολογίζεται ότι στα χέρια των γιατρών της Μονάδας 731 πέθαναν τουλάχιστον 3.000 άνθρωποι κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Τον Αύγουστο του 1945, όταν η Ιαπωνία ετοιμαζόταν να παραδοθεί στους Συμμάχους, οι άνδρες της Μονάδας 731 άρχισαν να ανατινάζουν τις εγκαταστάσεις με δυναμίτη, αλλά δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν το έργο τους. Πολλά κτίρια υπάρχουν ακόμη και σήμερα, με χαρακτηριστικότερο όλων τον τεράστιο αποτεφρωτήρα όπου παραδίδονταν στις φλόγες τα πτώματα των ανθρώπων-πειραματόζωων. Πρόλαβαν πάντως να «απελευθερώσουν» στα γύρω κινεζικά χωριά χιλιάδες ποντικούς μολυσμένους με διάφορους ιούς, τους οποίους σχεδίαζαν να ρίξουν με αερόστατα στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ (το ευφάνταστο σχέδιο είχε την κωδική ονομασία «Η κερασιά ανθίζει τη νύχτα»). Από τις επιδημίες που ξέσπασαν πέθαναν εκατοντάδες χωρικοί.

Αλλά η ιστορία της Μονάδας 731 είχε ακόμη πιο τραγική συνέχεια: ο αμερικανικός στρατός είχε μείνει πολύ πίσω στην έρευνα των βιολογικών όπλων και μόλις οι αξιωματούχοι του (με επικεφαλής τον στρατηγό Douglas McArthur) διαπίστωσαν την πρόοδο που είχαν σημειώσει οι Ιάπωνες προτίμησαν να δώσουν σιωπηρή αμνηστία στον διοικητή της Μονάδας 731 στρατηγό Shiro Ishii, στον ειδικό σε θέματα βιολογικών βομβών ταγματάρχη Junichi Kaneko και σε πολλούς ακόμη στρατιωτικούς και επιστήμονες, με αντάλλαγμα την τεχνογνωσία και το σύνολο των επιστημονικών δεδομένων που είχαν προκύψει από τις πολυετείς έρευνες. Κανείς τους δεν δικάστηκε και οι περισσότεροι συνέχισαν τη ζωή τους ανενόχλητοι, καταλαμβάνοντας μάλιστα σημαντικές θέσεις εξουσίας, όπως αυτή του κυβερνήτη του Τόκιο, του προέδρου του Ιαπωνικού Ιατρικού Συλλόγου και του επικεφαλής της Ιαπωνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Τα πρώτα στοιχεία για αυτή την ανίερη συμφωνία άρχισαν να αποκαλύπτονται στις αρχές της δεκαετίας του '80, αλλά οι πιο συγκλονιστικές μαρτυρίες καταγράφηκαν μετά τον θάνατο του αυτοκράτορα Χιροχίτο. Σήμερα έχουν πλέον αρχίσει να κατατίθενται οι πρώτες δικαστικές απαιτήσεις για αποζημιώσεις από τους επιζήσαντες.

1939 -1945
Η ευγονική θηριωδία

Οσοι από τους εβραίους, τους μαύρους, τους ισπανόφωνους, τους ομοφυλόφιλους, τους αθίγγανους και τους ρώσους αιχμαλώτους των ναζιστών πέθαναν στους θαλάμους αερίων ίσως τελικά να ήταν οι τυχεροί. Οι υπόλοιποι χρησιμοποιήθηκαν από τον Μένγκελε σε μια σειρά προπαγανδιστικά πειράματα που είχαν σκοπό να αποδείξουν την ανωτερότητα της αρίας φυλής και να πείσουν για την αναγκαιότητα της γενοκτονίας. Ετσι, οι αιχμάλωτοι υποβάλλονταν σε πειράματα τεχνητής υποθερμίας (κατά τα οποία παρέμεναν επί ώρες σε δοχεία με παγωμένο νερό) ή υπερθερμίας, σε δοκιμές νέων οργάνων βασανισμού, σε δοκιμές βακτηριολογικών όπλων και νέων φαρμάκων, σε στειρώσεις και σε πειράματα στέρησης αισθητηριακών ερεθισμάτων. Τα ταλαιπωρημένα πειραματόζωα θανατώνονταν με μια ένεση στην καρδιά και κατά τη νεκροτομή γινόταν λεπτομερής ανθρωπομετρική καταγραφή των εσωτερικών τους οργάνων. Ιδιαίτερα επώδυνα ήταν τα μαρτύρια που υφίσταντο οι δίδυμοι κάθε ηλικίας, αλλά και οι ιερείς, στους οποίους ο «Αγγελος του Θανάτου» και οι υπόλοιποι γιατροί των ναζιστών είχαν ιδιαίτερη αδυναμία.

1952

Η περίπτωση Χάρολντ Μπλερ

Μια από τις καλύτερα ντοκουμενταρισμένες περιπτώσεις επικίνδυνων πειραμάτων: Τον Δεκέμβριο του 1952 ο Χάρολντ Μπλερ, χαίρων άκρας οργανικής υγείας, ζήτησε οικειοθελώς να νοσηλευθεί για ένα διάστημα στο Πολιτειακό Ψυχιατρικό Ιδρυμα της Νέας Υόρκης επειδή μετά το πρόσφατο διαζύγιό του υπέφερε από κατάθλιψη. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του τού έγιναν πέντε φορές ενέσεις με τρία διαφορετικά παράγωγα μεσκαλίνης, ουσίες που είχε προμηθεύσει στο ίδρυμα το Σώμα Χημικού Πολέμου του αμερικανικού στρατού (το πείραμα έγινε στα πλαίσια ενός απόρρητου προγράμματος που είχε σκοπό να μελετήσει την κλινική επίδραση διαφόρων παραγόντων χημικού πολέμου). Ο Μπλερ παρουσίασε οξείες και οδυνηρές αντιδράσεις σε καθεμία από τις τέσσερις πρώτες ενέσεις και έτσι δεν δέχθηκε να του γίνει και η πέμπτη, αλλά εν τέλει οι γιατροί τον έπεισαν να συνεχίσει απειλώντας τον ότι θα τον έστελναν σε άλλο νοσοκομείο. Η πέμπτη ένεση ήταν 16 φορές πιο ισχυρή από την προηγούμενη και ο Μπλερ άρχισε να βγάζει αφρούς από το στόμα. Υστερα από δύο ώρες έπεσε σε κώμα και λίγο αργότερα πέθανε. Η πρώην σύζυγός του μήνυσε το ίδρυμα και ύστερα από αρκετές δίκες τής επιδικάστηκε αποζημίωση 18.000 δολαρίων. Ο αμερικανικός στρατός αρνήθηκε να παραδώσει στο δικαστήριο τα σχετικά έγγραφα παρά την έκδοση ειδικής δικαστικής απόφασης, αλλά το 1975 επικοινώνησε με την κόρη τού Μπλερ και την ενημέρωσε ότι ο φάκελος της υπόθεσης είχε βρεθεί κλεισμένος σε ένα θησαυροφυλάκιο. Ακολούθησε νέα σειρά δικών και ο αμερικανικός στρατός αναγκάστηκε να καταβάλει πάνω από 2,5 εκατ. δολάρια σε αποζημιώσεις.

Το βέβαιο πάντως είναι ότι ο Μπλερ ήταν απλώς ένας από τους πολλούς ανθρώπους που χρησιμοποιήθηκαν εν αγνοία τους σε αυτά τα πειράματα, καθ' ότι μια τέτοια έρευνα δεν θα είχε καμία αξία αν διεξήγετο σε μικρό αριθμό ατόμων. Η τοξικότητα μιας ουσίας υπολογιζόταν ακόμη και τότε με τη μέθοδο LD50 (θανάσιμη δόση 50), κατά την οποία η εκάστοτε ουσία χορηγείται σε όλο και μεγαλύτερες δόσεις σε μια ομάδα πειραματόζωων ώσπου να βρεθεί η δόση εκείνη που θα σκοτώσει τα μισά από αυτά.

Από την εφημερίδα Ημερησία....στο site paraportal.gr

ιπτάμενοι άνθρωποι

Γνωρίστε τους ιπτάμενους ανθρώπους....
εδώ και μερικά χρόνια έχει ξεκινήσει το Parkour, στην Ελλάδα έχει μερικούς ιπτάμενους διάσπαρτους στην Αθήνα.
Μπορείτε να τους δείτε καμία φορά στις πλατείες όπως σε αυτή του Κολωνακίου.

Το επόμενο video είναι από Parkour στην Νέα Υόρκη



enjoy....

The Black Cat

The Black Cat

by Edgar Allan Poe
(published 1845)




FOR the most wild, yet most homely narrative which I am about to pen, I neither expect nor solicit belief. Mad indeed would I be to expect it, in a case where my very senses reject their own evidence. Yet, mad am I not -- and very surely do I not dream. But to-morrow I die, and to-day I would unburthen my soul. My immediate purpose is to place before the world, plainly, succinctly, and without comment, a series of mere household events. In their consequences, these events have terrified -- have tortured -- have destroyed me. Yet I will not attempt to expound them. To me, they have presented little but Horror -- to many they will seem less terrible than barroques. Hereafter, perhaps, some intellect may be found which will reduce my phantasm to the common-place -- some intellect more calm, more logical, and far less excitable than my own, which will perceive, in the circumstances I detail with awe, nothing more than an ordinary succession of very natural causes and effects.

From my infancy I was noted for the docility and humanity of my disposition. My tenderness of heart was even so conspicuous as to make me the jest of my companions. I was especially fond of animals, and was indulged by my parents with a great variety of pets. With these I spent most of my time, and never was so happy as when feeding and caressing them. This peculiarity of character grew with my growth, and, in my manhood, I derived from it one of my principal sources of pleasure. To those who have cherished an affection for a faithful and sagacious dog, I need hardly be at the trouble of explaining the nature or the intensity of the gratification thus derivable. There is something in the unselfish and self-sacrificing love of a brute, which goes directly to the heart of him who has had frequent occasion to test the paltry friendship and gossamer fidelity of mere Man.

I married early, and was happy to find in my wife a disposition not uncongenial with my own. Observing my partiality for domestic pets, she lost no opportunity of procuring those of the most agreeable kind. We had birds, gold-fish, a fine dog, rabbits, a small monkey, and a cat.

This latter was a remarkably large and beautiful animal, entirely black, and sagacious to an astonishing degree. In speaking of his intelligence, my wife, who at heart was not a little tinctured with superstition, made frequent allusion to the ancient popular notion, which regarded all black cats as witches in disguise. Not that she was ever serious upon this point -- and I mention the matter at all for no better reason than that it happens, just now, to be remembered.

Pluto -- this was the cat's name -- was my favorite pet and playmate. I alone fed him, and he attended me wherever I went about the house. It was even with difficulty that I could prevent him from following me through the streets.

Our friendship lasted, in this manner, for several years, during which my general temperament and character -- through the instrumentality of the Fiend Intemperance -- had (I blush to confess it) experienced a radical alteration for the worse. I grew, day by day, more moody, more irritable, more regardless of the feelings of others. I suffered myself to use intemperate language to my wife. At length, I even offered her personal violence. My pets, of course, were made to feel the change in my disposition. I not only neglected, but ill-used them. For Pluto, however, I still retained sufficient regard to restrain me from maltreating him, as I made no scruple of maltreating the rabbits, the monkey, or even the dog, when by accident, or through affection, they came in my way. But my disease grew upon me -- for what disease is like Alcohol ! -- and at length even Pluto, who was now becoming old, and consequently somewhat peevish -- even Pluto began to experience the effects of my ill temper.

One night, returning home, much intoxicated, from one of my haunts about town, I fancied that the cat avoided my presence. I seized him; when, in his fright at my violence, he inflicted a slight wound upon my hand with his teeth. The fury of a demon instantly possessed me. I knew myself no longer. My original soul seemed, at once, to take its flight from my body; and a more than fiendish malevolence, gin-nurtured, thrilled every fibre of my frame. I took from my waistcoat-pocket a pen-knife, opened it, grasped the poor beast by the throat, and deliberately cut one of its eyes from the socket ! I blush, I burn, I shudder, while I pen the damnable atrocity.

When reason returned with the morning -- when I had slept off the fumes of the night's debauch -- I experienced a sentiment half of horror, half of remorse, for the crime of which I had been guilty; but it was, at best, a feeble and equivocal feeling, and the soul remained untouched. I again plunged into excess, and soon drowned in wine all memory of the deed.

In the meantime the cat slowly recovered. The socket of the lost eye presented, it is true, a frightful appearance, but he no longer appeared to suffer any pain. He went about the house as usual, but, as might be expected, fled in extreme terror at my approach. I had so much of my old heart left, as to be at first grieved by this evident dislike on the part of a creature which had once so loved me. But this feeling soon gave place to irritation. And then came, as if to my final and irrevocable overthrow, the spirit of PERVERSENESS. Of this spirit philosophy takes no account. Yet I am not more sure that my soul lives, than I am that perverseness is one of the primitive impulses of the human heart -- one of the indivisible primary faculties, or sentiments, which give direction to the character of Man. Who has not, a hundred times, found himself committing a vile or a silly action, for no other reason than because he knows he should not? Have we not a perpetual inclination, in the teeth of our best judgment, to violate that which is Law, merely because we understand it to be such? This spirit of perverseness, I say, came to my final overthrow. It was this unfathomable longing of the soul to vex itself -- to offer violence to its own nature -- to do wrong for the wrong's sake only -- that urged me to continue and finally to consummate the injury I had inflicted upon the unoffending brute. One morning, in cool blood, I slipped a noose about its neck and hung it to the limb of a tree; -- hung it with the tears streaming from my eyes, and with the bitterest remorse at my heart; -- hung it because I knew that it had loved me, and because I felt it had given me no reason of offence; -- hung it because I knew that in so doing I was committing a sin -- a deadly sin that would so jeopardize my immortal soul as to place it -- if such a thing were possible -- even beyond the reach of the infinite mercy of the Most Merciful and Most Terrible God.

On the night of the day on which this cruel deed was done, I was aroused from sleep by the cry of fire. The curtains of my bed were in flames. The whole house was blazing. It was with great difficulty that my wife, a servant, and myself, made our escape from the conflagration. The destruction was complete. My entire worldly wealth was swallowed up, and I resigned myself thenceforward to despair.

I am above the weakness of seeking to establish a sequence of cause and effect, between the disaster and the atrocity. But I am detailing a chain of facts -- and wish not to leave even a possible link imperfect. On the day succeeding the fire, I visited the ruins. The walls, with one exception, had fallen in. This exception was found in a compartment wall, not very thick, which stood about the middle of the house, and against which had rested the head of my bed. The plastering had here, in great measure, resisted the action of the fire -- a fact which I attributed to its having been recently spread. About this wall a dense crowd were collected, and many persons seemed to be examining a particular portion of it with very minute and eager attention. The words "strange!" "singular!" and other similar expressions, excited my curiosity. I approached and saw, as if graven in bas relief upon the white surface, the figure of a gigantic cat. The impression was given with an accuracy truly marvellous. There was a rope about the animal's neck.

When I first beheld this apparition -- for I could scarcely regard it as less -- my wonder and my terror were extreme. But at length reflection came to my aid. The cat, I remembered, had been hung in a garden adjacent to the house. Upon the alarm of fire, this garden had been immediately filled by the crowd -- by some one of whom the animal must have been cut from the tree and thrown, through an open window, into my chamber. This had probably been done with the view of arousing me from sleep. The falling of other walls had compressed the victim of my cruelty into the substance of the freshly-spread plaster; the lime of which, with the flames, and the ammonia from the carcass, had then accomplished the portraiture as I saw it.

Although I thus readily accounted to my reason, if not altogether to my conscience, for the startling fact just detailed, it did not the less fail to make a deep impression upon my fancy. For months I could not rid myself of the phantasm of the cat; and, during this period, there came back into my spirit a half-sentiment that seemed, but was not, remorse. I went so far as to regret the loss of the animal, and to look about me, among the vile haunts which I now habitually frequented, for another pet of the same species, and of somewhat similar appearance, with which to supply its place.

One night as I sat, half stupified, in a den of more than infamy, my attention was suddenly drawn to some black object, reposing upon the head of one of the immense hogsheads of Gin, or of Rum, which constituted the chief furniture of the apartment. I had been looking steadily at the top of this hogshead for some minutes, and what now caused me surprise was the fact that I had not sooner perceived the object thereupon. I approached it, and touched it with my hand. It was a black cat -- a very large one -- fully as large as Pluto, and closely resembling him in every respect but one. Pluto had not a white hair upon any portion of his body; but this cat had a large, although indefinite splotch of white, covering nearly the whole region of the breast.

Upon my touching him, he immediately arose, purred loudly, rubbed against my hand, and appeared delighted with my notice. This, then, was the very creature of which I was in search. I at once offered to purchase it of the landlord; but this person made no claim to it -- knew nothing of it -- had never seen it before.

I continued my caresses, and, when I prepared to go home, the animal evinced a disposition to accompany me. I permitted it to do so; occasionally stooping and patting it as I proceeded. When it reached the house it domesticated itself at once, and became immediately a great favorite with my wife.

For my own part, I soon found a dislike to it arising within me. This was just the reverse of what I had anticipated; but -- I know not how or why it was -- its evident fondness for myself rather disgusted and annoyed. By slow degrees, these feelings of disgust and annoyance rose into the bitterness of hatred. I avoided the creature; a certain sense of shame, and the remembrance of my former deed of cruelty, preventing me from physically abusing it. I did not, for some weeks, strike, or otherwise violently ill use it; but gradually -- very gradually -- I came to look upon it with unutterable loathing, and to flee silently from its odious presence, as from the breath of a pestilence.

What added, no doubt, to my hatred of the beast, was the discovery, on the morning after I brought it home, that, like Pluto, it also had been deprived of one of its eyes. This circumstance, however, only endeared it to my wife, who, as I have already said, possessed, in a high degree, that humanity of feeling which had once been my distinguishing trait, and the source of many of my simplest and purest pleasures.

With my aversion to this cat, however, its partiality for myself seemed to increase. It followed my footsteps with a pertinacity which it would be difficult to make the reader comprehend. Whenever I sat, it would crouch beneath my chair, or spring upon my knees, covering me with its loathsome caresses. If I arose to walk it would get between my feet and thus nearly throw me down, or, fastening its long and sharp claws in my dress, clamber, in this manner, to my breast. At such times, although I longed to destroy it with a blow, I was yet withheld from so doing, partly by a memory of my former crime, but chiefly -- let me confess it at once -- by absolute dread of the beast.

This dread was not exactly a dread of physical evil -- and yet I should be at a loss how otherwise to define it. I am almost ashamed to own -- yes, even in this felon's cell, I am almost ashamed to own -- that the terror and horror with which the animal inspired me, had been heightened by one of the merest chimæras it would be possible to conceive. My wife had called my attention, more than once, to the character of the mark of white hair, of which I have spoken, and which constituted the sole visible difference between the strange beast and the one I had destroyed. The reader will remember that this mark, although large, had been originally very indefinite; but, by slow degrees -- degrees nearly imperceptible, and which for a long time my Reason struggled to reject as fanciful -- it had, at length, assumed a rigorous distinctness of outline. It was now the representation of an object that I shudder to name -- and for this, above all, I loathed, and dreaded, and would have rid myself of the monster had I dared -- it was now, I say, the image of a hideous -- of a ghastly thing -- of the GALLOWS ! -- oh, mournful and terrible engine of Horror and of Crime -- of Agony and of Death !

And now was I indeed wretched beyond the wretchedness of mere Humanity. And a brute beast -- whose fellow I had contemptuously destroyed -- a brute beast to work out for me -- for me a man, fashioned in the image of the High God -- so much of insufferable wo! Alas! neither by day nor by night knew I the blessing of Rest any more! During the former the creature left me no moment alone; and, in the latter, I started, hourly, from dreams of unutterable fear, to find the hot breath of the thing upon my face, and its vast weight -- an incarnate Night-Mare that I had no power to shake off -- incumbent eternally upon my heart !

Beneath the pressure of torments such as these, the feeble remnant of the good within me succumbed. Evil thoughts became my sole intimates -- the darkest and most evil of thoughts. The moodiness of my usual temper increased to hatred of all things and of all mankind; while, from the sudden, frequent, and ungovernable outbursts of a fury to which I now blindly abandoned myself, my uncomplaining wife, alas! was the most usual and the most patient of sufferers.

One day she accompanied me, upon some household errand, into the cellar of the old building which our poverty compelled us to inhabit. The cat followed me down the steep stairs, and, nearly throwing me headlong, exasperated me to madness. Uplifting an axe, and forgetting, in my wrath, the childish dread which had hitherto stayed my hand, I aimed a blow at the animal which, of course, would have proved instantly fatal had it descended as I wished. But this blow was arrested by the hand of my wife. Goaded, by the interference, into a rage more than demoniacal, I withdrew my arm from her grasp and buried the axe in her brain. She fell dead upon the spot, without a groan.

This hideous murder accomplished, I set myself forthwith, and with entire deliberation, to the task of concealing the body. I knew that I could not remove it from the house, either by day or by night, without the risk of being observed by the neighbors. Many projects entered my mind. At one period I thought of cutting the corpse into minute fragments, and destroying them by fire. At another, I resolved to dig a grave for it in the floor of the cellar. Again, I deliberated about casting it in the well in the yard -- about packing it in a box, as if merchandize, with the usual arrangements, and so getting a porter to take it from the house. Finally I hit upon what I considered a far better expedient than either of these. I determined to wall it up in the cellar -- as the monks of the middle ages are recorded to have walled up their victims.

For a purpose such as this the cellar was well adapted. Its walls were loosely constructed, and had lately been plastered throughout with a rough plaster, which the dampness of the atmosphere had prevented from hardening. Moreover, in one of the walls was a projection, caused by a false chimney, or fireplace, that had been filled up, and made to resemble the rest of the cellar. I made no doubt that I could readily displace the bricks at this point, insert the corpse, and wall the whole up as before, so that no eye could detect any thing suspicious.

And in this calculation I was not deceived. By means of a crow-bar I easily dislodged the bricks, and, having carefully deposited the body against the inner wall, I propped it in that position, while, with little trouble, I re-laid the whole structure as it originally stood. Having procured mortar, sand, and hair, with every possible precaution, I prepared a plaster which could not be distinguished from the old, and with this I very carefully went over the new brick-work. When I had finished, I felt satisfied that all was right. The wall did not present the slightest appearance of having been disturbed. The rubbish on the floor was picked up with the minutest care. I looked around triumphantly, and said to myself -- "Here at least, then, my labor has not been in vain."

My next step was to look for the beast which had been the cause of so much wretchedness; for I had, at length, firmly resolved to put it to death. Had I been able to meet with it, at the moment, there could have been no doubt of its fate; but it appeared that the crafty animal had been alarmed at the violence of my previous anger, and forebore to present itself in my present mood. It is impossible to describe, or to imagine, the deep, the blissful sense of relief which the absence of the detested creature occasioned in my bosom. It did not make its appearance during the night -- and thus for one night at least, since its introduction into the house, I soundly and tranquilly slept; aye, slept even with the burden of murder upon my soul!

The second and the third day passed, and still my tormentor came not. Once again I breathed as a freeman. The monster, in terror, had fled the premises forever! I should behold it no more! My happiness was supreme! The guilt of my dark deed disturbed me but little. Some few inquiries had been made, but these had been readily answered. Even a search had been instituted -- but of course nothing was to be discovered. I looked upon my future felicity as secured.

Upon the fourth day of the assassination, a party of the police came, very unexpectedly, into the house, and proceeded again to make rigorous investigation of the premises. Secure, however, in the inscrutability of my place of concealment, I felt no embarrassment whatever. The officers bade me accompany them in their search. They left no nook or corner unexplored. At length, for the third or fourth time, they descended into the cellar. I quivered not in a muscle. My heart beat calmly as that of one who slumbers in innocence. I walked the cellar from end to end. I folded my arms upon my bosom, and roamed easily to and fro. The police were thoroughly satisfied and prepared to depart. The glee at my heart was too strong to be restrained. I burned to say if but one word, by way of triumph, and to render doubly sure their assurance of my guiltlessness.

"Gentlemen," I said at last, as the party ascended the steps, "I delight to have allayed your suspicions. I wish you all health, and a little more courtesy. By the bye, gentlemen, this -- this is a very well constructed house." (In the rabid desire to say something easily, I scarcely knew what I uttered at all.) -- "I may say an excellently well constructed house. These walls -- are you going, gentlemen? -- these walls are solidly put together;" and here, through the mere phrenzy of bravado, I rapped heavily, with a cane which I held in my hand, upon that very portion of the brick-work behind which stood the corpse of the wife of my bosom.

But may God shield and deliver me from the fangs of the Arch-Fiend ! No sooner had the reverberation of my blows sunk into silence, than I was answered by a voice from within the tomb! -- by a cry, at first muffled and broken, like the sobbing of a child, and then quickly swelling into one long, loud, and continuous scream, utterly anomalous and inhuman -- a howl -- a wailing shriek, half of horror and half of triumph, such as might have arisen only out of hell, conjointly from the throats of the dammed in their agony and of the demons that exult in the damnation.

Of my own thoughts it is folly to speak. Swooning, I staggered to the opposite wall. For one instant the party upon the stairs remained motionless, through extremity of terror and of awe. In the next, a dozen stout arms were toiling at the wall. It fell bodily. The corpse, already greatly decayed and clotted with gore, stood erect before the eyes of the spectators. Upon its head, with red extended mouth and solitary eye of fire, sat the hideous beast whose craft had seduced me into murder, and whose informing voice had consigned me to the hangman. I had walled the monster up within the tomb!

Eurovision 2009 οπα ειπα κρατσες κρουτσες

Μόλις πληροφορήθηκα οτι Σάκηηηηηηηηηηηηηηηηης πάει πάλι Εurovision!

Καλά θα κάνει....

αλλά στην Χώρα Τώρα Τώρα διεξάγουμε μια δική μας μικρή audition για την Eurovision 2009

Πρώτη συμμετοχή...... από τους Απαράδεκτους !

πιστέυω πως η πρόταση τους το 1992 δεν είχε αξιολογηθεί σωστά γι'αυτό εμείς την επαναεξετάζουμε


Λοιποοοον...

Συμμετοχή 1 : ΟΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ
Χωρα: ΤΩΡΑ ΤΩΡΑ
Τραγούδι: ΟΠΑ ΕΙΠΑ ΚΡΑΤΣΕΣ ΚΡΟΥΤΣΕΣ

Some Lyrics: οπα ειπα κρατσες κρουτσες
ζήτω οι ομάδες
οπα είπα κρατσες κρουτσες
και στον εικοστό αιώνα
κάποτε μια χάι ομάδα
έφτιαξε τον Παρθενώνα

Video: action και......

ssshhhh.....i am cuba

Αυτές τις μέρες βγήκε πάλι στους κιν/φους η ταινία "Soy Cuba"... ("i am cuba")
σε σκηνοθεσία του Mikhail Kalatozov

για τους σινεφίλ είναι μια καλή ευκαιρία να την δείτε στην μεγάλη οθόνη
μιας και είναι παραγωγή του 1964...

ακολουθεί video με σκηνές απο το έργο

enjoy....

Μυστήριο στο Σιουδάδ Χουάρες

Σιουδάδ Χουάρες

Η Χουάρες βρίσκεται στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού
Η πόλη Χουάρες ανήκει στην πολιτεία Τσιουάουα του Μεξικού και βρίσκεται στα σύνορα της χώρας με τις ΗΠΑ, πάνω στο Ρίο Γκράντε και απέναντι από το Ελ Πάσο του Τέξας. Το 2005 είχε πληθυσμό περίπου 1,3 εκατομμυρίων ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους ήρθαν στην πόλη την τελευταία δεκαετία, καθώς αποτελεί μια από τις γρηγορότερα αναπτυσσόμενες πόλεις της χώρας: τις τελευταίες δεκαετίες, ειδικά μετά την εφαρμογή της NAFTA, που κατάργησε τους δασμούς στο εμπόριο μεταξύ των κρατών της βόρειας Αμερικής, εγκαθίστανται εκεί οι λεγόμενες maquiladoras, εργοστάσια που κατασκευάζουν υπεργολαβικά είδη και εξαρτήματα για μεγαλύτερες επιχειρήσεις. Έτσι η Χουάρες, άλλοτε τουριστικό και παραθεριστικό κέντρο των Αμερικανών, έγινε μια πυκνοκατοικημένη εργατούπολη, η τέταρτη σε πληθυσμό του Μεξικού. Οι πάνω από 350 maquiladoras απασχολούν το 60% του εργατικού δυναμικού της Πολιτείας, με ημερομίσθιο, στην καλύτερη περίπτωση, περίπου πέντε δολλαρίων Αμερικής. Πολλοί από τους εργαζόμενους είναι φτωχοί και μένουν σε παραγκουπόλεις, ενώ ένα ιδιαίτερα μεγάλο ποσοστό (περίπου 58%) είναι γυναίκες.
Η Χουάρες είναι επίσης σημαντικό διαμετακομιστικό κέντρο καθώς αποτελεί πέρασμα προς τις ΗΠΑ. Αποτελεί όμως επίσης, λόγω της θέσης της στα σύνορα, και το μεγαλύτερο κέντρο λαθρεμπορίου και διακίνησης ναρκωτικών του Μεξικού από και προς τις ΗΠΑ. Το τοπικό καρτέλ, που εκτιμάται ότι είναι από τις μεγαλύτερες εγκληματικές οργανώσεις στον κόσμο, διακινεί το 50% των ναρκωτικών προς τις ΗΠΑ. Έτσι, την ίδια πορεία με την αύξηση του πληθυσμού και της βιομηχανικής δραστηριότητας στην πόλη ακολούθησε και η εγκληματικότητα, που σήμερα είναι από τις υψηλότερες στη χώρα.

Οι δολοφονίες

Στις 23 Ιανουαρίου 1993 βρέθηκε στην έρημο έξω από την πόλη το πτώμα της Άλμα Τσαβαρία, 13 χρόνων, κακοποιημένο και εγκαταλελειμμένο, και δυο μέρες μετά αυτό της 16χρονης Αντζέλικα Λούνα Βιλαλόμπος. Από τότε, την τύχη τους ακολούθησαν εκατοντάδες γυναίκες, που είτε βρέθηκαν δολοφονημένες στην έρημο είτε έπεσαν θύματα οικιακής βίας και βίαιων ληστειών: γύρω στις 380 σύμφωνα με τις αρχές,[1] πάνω από 400 σύμφωνα με τους συγγενείς των θυμάτων.[2] Εκατοντάδες είναι και οι γυναίκες που έχουν εξαφανιστεί και ακόμα αγνοούνται. Οι δολοφονίες γυναικών από τρεις το χρόνο πριν το 1993, χρονιά που συμπίπτει με την υπογραφή της NAFTA και την άνοδο σε ισχύ του καρτέλ ναρκωτικών της πόλης, δεκαπλασιάστηκαν στις τρεις το μήνα τη χρονιά εκείνη, ρυθμός που έμεινε περίπου σταθερός για τα επόμενα δώδεκα τουλάχιστον χρόνια. Τα περισσότερα από τα εγκλήματα, αρκετά από τα οποία διαπράχθηκαν από οικεία των θυμάτων πρόσωπα, περιελάμβαναν και σεξουαλική βία. Οι δολοφονίες αφορούν κυρίως νεαρές γυναίκες των κατώτερων οικονομικά τάξεων. Τα μικρότερα θύματα είναι βρέφη μερικών μηνών· η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων έχει ηλικία μικρότερη των 30 ετών, ενώ πάνω από το 50% κάτω των 19 ετών. Τα τελευταία χρόνια, τα εγκλήματα επεκτάθηκαν και στη γειτονική πόλη Τσιουάουα, πρωτεύουσα της Πολιτείας.
Περίπου το ένα τρίτο από τις δολοφονίες, γύρω στις 130, αφορά γυναίκες τα πτώματα των οποίων βρέθηκαν κακοποιημένα, ακρωτηριασμένα και εγκαταλελειμμένα σε ερημικές περιοχές μέσα ή γύρω από την πόλη. Αρκετές από αυτές, γύρω στις 50, δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ καθώς βρέθηκαν αρκετό καιρό μετά το θάνατό τους. Η συντριπτική πλειοψηφία από αυτές τις γυναίκες εξαφανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν καθώς επέστρεφαν από τη δουλειά τους στη maquila ή πήγαιναν σε βραδινά μαθήματα. Αρκετές από αυτές κρατήθηκαν αιχμάλωτες για αρκετές μέρες πριν δολοφονηθούν. Οι δολοφονίες αυτές έχουν πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ τους: τη σεξουαλική κακοποίηση, μερικές φορές και τον ακρωτηριασμό, το θάνατο από ξυλοδαρμό ή στραγγαλισμό, και την εγκατάλειψη του πτώματος (που αρκετές φορές τυλίγεται μέσα σε μια κουβέρτα ή καίγεται προκειμένου να μην αναγνωριστεί) σε μια ερημική περιοχή. Σε ορισμένα από τα πτώματα, οι ακρωτηριασμοί ακολουθούν συγκεκριμένο μοτίβο: το δεξί στήθος έχει αποκοπεί με μαχαίρι, ενώ η αριστερή θηλή με τα δόντια. Αρκετές φορές στην ίδια τοποθεσία ανακαλύπτονται πολλά πτώματα: στις 6 Νοεμβρίου του 2001, βρέθηκαν τα πτώματα οκτώ γυναικών σε ένα παλιό χωράφι βαμβακιού κοντά στο κέντρο της πόλης και στις 17 Φεβρουαρίου 2003, σε περιοχή βορειοδυτικά της πόλης, τεσσάρων ακόμα. Σε μία και μόνη περιοχή της πόλης, την Lote Bravo, έχουν κατά καιρούς βρεθεί τα πτώματα δεκαεννιά θυμάτων.

Υπεύθυνοι και αίτια

Διαμαρτυρία από μητέρες θυμάτων, για την απόδοση ευθυνών για τους θανάτους
Οι περισσότερες από τις υποθέσεις παραμένουν έως και σήμερα ανεξιχνίαστες. Ο βασικός ύποπτος κατά το μεξικανικό κράτος ήταν ο Αιγύπτιος χημικός Αμπντέλ Σαρίφ, που εκτίει ποινή 20 χρόνων στις φυλακές της χώρας, καταδικασμένος για βιασμούς και μερικούς από τους πρώτους φόνους γυναικών. Όταν οι δολοφονίες συνεχίστηκαν, μετά τη σύλληψή του το 1995, η αστυνομία συνέλαβε τα μέλη μιας τοπικής συμμορίας, των Los Rebeldes, ισχυριζόμενη ότι πληρώνονταν από τον Σαρίφ, που βρισκόταν στη φυλακή, για να δολοφονούν γυναίκες. Το ίδιο σενάριο επαναλήφθηκε το 1999, και αφού η προηγούμενη θεωρία κατέρρευσε στα δικαστήρια, όταν οι αρχές κατηγόρησαν μια ομάδα οδηγών, τους Los Choferes, που δούλευαν στα λεωφορεία που μετακινούσαν τις εργάτριες από και προς τις maquilas, ότι και αυτοί έπαιρναν εντολές και χρήματα από τον Σαρίφ προκειμένου να συνεχίζουν τις δολοφονίες.[3]
Οδηγοί ήταν και τα δυο άτομα που συνελήφθησαν λίγες μέρες μετά την ανακάλυψη των οκτώ πτωμάτων στο βαμβακοχώραφο. Οι δυο κατήγγειλαν ότι βασανίστηκαν από την αστυνομία προκειμένου να τους αποσπαστούν ομολογίες, καταγγελία που έχουν κάνει κι άλλοι κατηγορούμενοι για σχετικές υποθέσεις. Ο δικηγόρος του ενός κατηγορούμενου, ο Μάριο Εσκομπέντο Ανάγια, σκοτώθηκε το 2002 από την πολιτειακή αστυνομία, που τον θεώρησε κακοποιό και τον καταδίωξε. Ο πελάτης του πέθανε στη φυλακή κατά τη διάρκεια εγχείρησης, σύμφωνα με την αστυνομία. Ο δικηγόρος του άλλου, Σέρχιο Ντάντε Αλμαράζ, εκτελέστηκε εν ψυχρώ στο κέντρο της πόλης στις 25 Ιανουαρίου του 2006. Ο Αλμαράζ είχε πετύχει την αθώωση του κατηγορούμενου οδηγού και λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του είχε κηρύξει την Κόνυ Βελάρντε, ειδική εισαγγελέα που είχε ασχοληθεί με τις δολοφονίες των γυναικών, υπεύθυνη για οτιδήποτε του συνέβαινε.
Το 2005 στο βιβλίο της Harvest of Women η δημοσιογράφος Νταιάνα Ουάσιγκτον Βαλντέζ, που έχει ασχοληθεί για χρόνια με το θέμα των δολοφονιών, κατονόμασε ως δράστες μια ομάδα μελών πλούσιων οικογενειών της περιοχής, που είναι γνωστοί σαν Los Juniors, και μέλη του καρτέλ των ναρκωτικών του Χουάρες. Στο βιβλίο επισημαίνεται ότι και στη Γουατεμάλα, όπου το ίδιο καρτέλ έχει συμφέροντα και δύναμη, είναι σε εξέλιξη ένα παρόμοιο κύμα δολοφονιών γυναικών, και μάλιστα με ρυθμούς μεγαλύτερους από αυτούς της Χουάρες.[4] Η Βαλντέζ δέχτηκε πιέσεις και απειλές προκειμένου να μην κάνει αυτές τις αποκαλύψεις στο βιβλίο της.[5][6]
Το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια έχουν γίνει ελάχιστες συλλήψεις έχει δώσει βάση στην υποψία ότι οι δράστες είτε προέρχονται από τους κόλπους της αστυνομίας είτε έχουν ισχυρές διασυνδέσεις με αυτή.[7] Τη σχέση της αστυνομίας με τις ανθρωποκτονίες έχει καταγγείλλει και η Γκουανταλούπ Οτέρο, πρόεδρος της κυβερνητικής επιτροπής βοήθειας των συγγενών των θυμάτων. Άλλες θεωρίες σχετικά με τα πτώματα που ανακαλύπτονται στην έρημο αποδίδουν τα εγκλήματα σε εμπόρους οργάνων, στο σεξοτουρισμό που προσελκύει η πόλη από την άλλη πλευρά των συνόρων, σε ομάδες σατανιστών, κ.α. Το 2006 τρεις Μεξικανοί, οι δύο από τους οποίους βρίσκονταν σε φυλακές των ΗΠΑ, εκδόθηκαν στο Μεξικό προκειμένου να δικαστούν για τους φόνους τουλάχιστον δέκα γυναικών στη Χουάρες, με βασική απόδειξη την κατάθεση ενός από τους τρεις, που κατονόμασε τους άλλους δυο ως συνεργούς του σε δολοφονίες στα πλαίσια σατανιστικών τελετών.[8] Κι αυτός όμως απέσυρε την κατάθεση το 2007 με τη δικαιολογία ότι είχε γίνει υπό ψυχολογική πίεση και βασανιστήρια.[9]
Τα δυο τρίτα των δολοφονιών γυναικών στη Χουάρες αφορούν περιπτώσεις οικιακής βίας: τα θύματα δολοφονούνται στο σπίτι τους ή σε σπίτια οικείων τους, συνήθως με μαχαίρι ή πιστόλι, και συχνά έχουν πριν κακοποιηθεί σεξουαλικά. Σε πολλές περιπτώσεις δράστες είναι οι σύζυγοί τους ή οι εραστές τους. Σχετικά με τα αίτια αυτών των εγκλημάτων, οι περισσότερες πηγές τονίζουν σαν κύριους παράγοντες την οικονομική υποβάθμιση και τις κακές συνθήκες διαβίωσης που αντιμετωπίζει η μεγάλη πλειοψηφία του εργατικού πληθυσμού της πόλης, καθώς και την άνθιση της διακίνησης και κατανάλωσης ναρκωτικών που αφορά κυρίως τον αντρικό πληθυσμό.
Ένας ιδιαίτερος παράγοντας έχει να κάνει με την παραδοσιακή σχέση μεταξύ αντρών και γυναικών στη μεξικάνικη κοινωνία. Το γεγονός ότι μια γυναίκα μπορεί να δουλεύει και να κερδίζει τα προς το ζην, και να γίνεται ακόμα και κύρια πηγή εισοδήματος της οικογένειας, στην περίπτωση που ο άντρας είναι άνεργος, θίγει τον παραδοσιακό μεξικάνικο machismo (ματσίσμο, σε ελεύθερη μετάφραση αντριλίκι), δηλαδή την πατριαρχική αντίληψη που δηλώνει ότι ο άντρας είναι η εξουσία σε μια οικογένεια. Η αντιστροφή αυτής της κατάστασης, οδήγησε αφενός στη μερική χειραφέτηση των εργαζόμενων γυναικών αλλά και σε μια έκρηξη βίας εναντίον τους. Αν και οι βίαιοι θάνατοι ανδρών παραμένουν περισσότεροι από αυτούς των γυναικών, η αύξηση στους θανάτους γυναικών είναι 600% από το 1993, διπλάσια από την αντίστοιχη (300%) για τους άντρες. Οι βίαιοι θάνατοι γυναικών είναι αρκετά περισσότεροι στη Χουάρες απ' ότι στις γειτονικές πόλεις.[10]

Αντιδράσεις

Τοπικό και ομοσπονδιακό κράτος

Οι δολοφονίες και οι εξαφανίσεις κατά τη μεξικανική δικαιοσύνη είναι αδικήματα στη δικαιοδοσία των τοπικών κυβερνήσεων, κι έτσι το επίσημο μεξικάνικο κράτος δεν είχε ανάμιξη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '90. Ο κυβερνήτης της Πολιτείας της Τσιουάουα στη δεκαετία του '90, Φρανθίσκο Μπάριο, έριχνε το φταίξιμο για τις δολοφονίες στις ίδιες τις γυναίκες, στο ντύσιμο και τη συμπεριφορά τους, όπως και ο τότε εισαγγελέας Χόρχε Μολινάρ.
Η σύλληψη του Αμπντέλ Σαρίφ το 1995, δυο χρόνια μετά την ανεύρεση των πρώτων πτωμάτων στην έρημο, όπως αναφέρθηκε δεν έδωσε καμία λύση στο πρόβλημα. Το δικαστικό σύστημα και η αστυνομία της περιοχής έχουν να επιδείξουν μια σειρά από παρόμοιες αποτυχημένες διώξεις που συχνά βασίζονται σε κατασκευή στοιχεών και υπόπτων. Καταγγελίες για βασανισμούς των συλληφθέντων και παραποίηση στοιχείων έχουν κάνει πολλοί φορείς, μεταξύ των οποίων η Διεθνής Αμνηστία αλλά και οργανώσεις συγγενών των θυμάτων. Το 2006 ένας ύποπτος, ο Ντέιβιντ Μέζα, αποφυλακίστηκε έχοντας μείνει τρία χρόνια προφυλακισμένος για το βιασμό και φόνο της ξαδέρφης του, Νέιρα Θερβάντες· οι κατηγορίες κατέρρευσαν κατά την προκαταρκτική ανάκριση του εισαγγελέα. Η μητέρα της Θερβάντες, μετά από δική της έρευνα, ανακάλυψε ότι ορισμένα από τα οστά που της είχαν παραδοθεί από την αστυνομία στην πραγματικότητα δεν ανήκαν στην κόρη της αλλά σε έναν άγνωστο άντρα. Σε άλλες περιπτώσεις η αστυνομία κρύβει, μπερδεύει ή παραποιεί στοιχεία· μερικά από τα θύματα παρουσιάζονται για αναγνώριση με τα ρούχα άλλων γυναικών-θυμάτων.

Ανάλογες είναι και οι κατηγορίες για ολιγωρία και αναποτελεσματικότητα αστυνομίας και δικαστικού συστήματος. Αρκετοί συγγενείς θυμάτων καταγγέλλουν ότι δεν τους επετράπη να κάνουν δήλωση εξαφάνισης, μετά από την οποία η αστυνομία είναι υποχρεωμένη να κινητοποιηθεί, επειδή έπρεπε πρώτα να περάσουν τρεις ημέρες απουσίας του προσώπου. Η προθεσμία αυτή καταργήθηκε πολύ αργότερα, το 2005, μετά από πιέσεις συγγενών θυμάτων και μη κυβερνητικών οργανώσεων. Το 2003, η έκθεση της Διαμερικανικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι καταδίκες υπήρξαν μόνο στο 20% του συνόλου των υποθέσεων.

Το FBI κλήθηκε δυο φορές, το 1999 και το 2003, να βοηθήσει στις έρευνες. Το 1998 επίσης συστάθηκε έδρα Ειδικής Εισαγγελίας από την Πολιτεία για τις δολοφονίες, με την προμήθεια πιο σύγχρονου εξοπλισμού, όπως εργαστήριο εξετάσεων DNA κ.α., προκειμένου να διευκολυνθούν οι έρευνες. Αυτό όμως δεν οδήγησε σε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και δεν κάλυψε το έλλειμμα αξιοπιστίας του συστήματος. Ο ιατροδικαστής Όσκαρ Μάινες, που δούλεψε στην υπόθεση των δυο οδηγών που συνελήφθησαν για τα πτώματα στο βαμβακοχώραφο, παραιτήθηκε απο την έρευνα όταν έλαβε την εντολή να παραποιήσει αποδείξεις προκειμένου να ενοχοποιηθούν οι δυο. Οι εξετάσεις DNA που έγιναν για την ίδια υπόθεση παρήγαγαν μπερδεμένα αποτελέσματα, που κρατήθηκαν κρυφά απο τον τότε κυβερνήτη της πολιτείας για αρκετό διάστημα. Πέντε χρόνια αργότερα, το μεξικάνικο κράτος παραδέχτηκε ότι σε τρεις από τις γυναίκες είχε αποδοθεί λάθος ταυτότητα. Ομάδα Αργεντίνων ιατροδικαστών, που είχε αναλάβει τις έρευνες για τους νεκρούς του δικτατορικού καθεστώτος της Αργεντινής και κλήθηκε στη Χουάρες, διαπίστωσε σωρεία λαθών και παρατυπιών στη μεταχείριση των πτωμάτων και των αποδείξεων.
Το 2003-4 η κυβέρνηση του Μεξικού, κάτω από εσωτερικές και εξωτερικές πιέσεις, έκανε κάποιες προσπάθειες για τη βελτίωση της κατάστασης. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αποφάσισε να βοηθήσει τις έρευνες για τις δολοφονίες, στέλνοντας 1.000 ομοσπονδιακούς αστυνομικούς στην Πολιτεία και συστήνοντας ειδικό γραφείο Εισαγγελέα προκειμένου να αναλάβει έναν αριθμό υποθέσεων. Το γραφείο, από το οποίο πέρασαν τέσσερις εισαγγελείς σε τρία χρόνια, ανέλαβε 24 υποθέσεις, από τις οποίες δέκα έβαλε στο αρχείο και τις υπόλοιπες έστειλε πίσω στις τοπικές αρχές μετά από τρία χρόνια. Έγινε ωστόσο μια εσωτερική έρευνα, με την οποία καταλογίστηκαν ευθύνες σε 177 μέσους και κατώτερους υπαλλήλους της τοπικής κυβέρνησης για αμέλεια και ατασθαλίες, χωρίς όμως να τιμωρηθεί κανείς. Η επιπλέον αστυνομική δύναμη δεν συνέβαλε στον περιορισμό των δολοφονιών καθώς καταγράφηκαν 32 το 2005, και 23 στο πρώτο εξάμηνο του 2006.[13] Παράλληλα, πολλές από τις πρώτες υποθέσεις άρχισαν να μπαίνουν στο αρχείο, καθώς στο Μεξικό το έγκλημα της ανθρωποκτονίας παραγράφεται μετά την πάροδο 14 χρόνων.
Το 2003 συστάθηκε και η Ομοσπονδιακή Επιτροπή για την Αποτροπή και την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών στη Χουάρες, με σκοπό να μελετήσει τα αίτια και τρόπους αποτροπής των εγκλημάτων, αλλά και να παρέχει βοήθεια προς τις οικογένειες των θυμάτων, όπως στέγη και χρήματα. Η επιτροπή εξέδωσε μελέτες και αναφορές σχετικα με την κατάσταση των γυναικών στην πόλη, και κατάφερε να εξασφαλίσει την αποφυλάκιση αρκετών ατόμων που κρατούνταν βάσει κατασκευασμένων αποδείξεων ή βιασμένων ομολογιών.[14] Στα τέλη του 2006 όμως η πρόεδρος της επιτροπής Γκουανταλούπ Μορφίν Οτέρο, που είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη των συγγενών των θυμάτων, παραιτήθηκε και το καλοκαίρι του 2007 η κυβέρνηση του Φελίπε Καλντερόν δρομολόγησε τη διάλυση της επιτροπής.
Η μεξικάνικη κυβέρνηση δημιούργησε επίσης το 2003 μια επιτροπή στη Βουλή των Αντιπροσώπων για το θέμα και το 2007 ψήφισε νόμο στην κατεύθυνση της άμβλυνσης των διακρίσεων κατά των γυναικών και της καλύτερης αντιμετώπισης της βίας εναντίον τους. Η αμερικανική κυβέρνηση από την πλευρά της έχει εκδώσει ψηφίσματα καταγγελίας των δολοφονιών γυναικών και το 2006 πέρασε και αυτή νομοθεσία με σκοπό την καλύτερη συνεργασία αμερικανικών και μεξικανικών αρχών πάνω σε τέτοιου είδους εγκλήματα.